Dati,
Hindi ko inakala
Na ang aking araw-araw
Ay tuluyang makukulayan.
Hindi ko inabalang
Isipin na ang aking upo sa silid
Ay lubusang mabubuhayan.
Akala ko,
Paggising sa umaga ay maliligo na naman,
Magsisipilyo na naman,
Magbibihis na naman,
Papasok na naman,
At pupuwesto sa silid habang
Pinapakain ng pansamantalang kaalaman.
Hindi.
Sa inyo ko napag-alaman
Kung paano gamitin ang "ng" at "nang"
Kung bakit bilog ang mundo
At kung tayo lang ang buhay na nilalang.
Sa inyo ko natutunan
Ang kahusayan ng kultura
Ang kasaysayan ng sining
At kung bakit ito unti-unting nabubura.
Sa inyo ko nagawang matuto
Paano humihinga ang baga
Paano naipapàsa ang katangian
At ang pagpapakaraming kay hiwaga.
Sa inyo ko napagtanto
Na simple lang ang panandaan
Na kailangan pagtiyagaan ang pamalitan
Na madali i-factor ang dawaking tumbasan.
Salamat, dahil,
Kahit ang boses ay napapaos
At ang paa'y nangangalay
Kayo'y nakatayo pa ri't
Nakangiti nang buong malay.
Salamat, dahil,
Kahit ang mga kamay ay nangangatog
Ay napupuno pa rin ang pisara ng sulat
Gawa ng mga kamay na tila namumutla
Sa pulbos ng puting yesong kumakalat.
At kahit na umabo ang pulbos ng munting yeso
Ay hindi natitigil ang enggrandeng bokasyon
Na ang paghubog ng utak ay mula sa puso
At hindi lang isang karaniwang orasyon.
Titser, para kang yeso.
Kumpara sa kapirasong lumiliit sa sulatan,
Nilalaan mo ang iyong oras sa paglahad ng kaalaman.
At kahit tila ika'y napupudpod sa kapaguran,
Ang iyong intensyon ay nakataga sa aming looban.
At ito'y hindi kalilimutan.
Magpakailanman.
Sa hinaharap.
Sa paghihirap.
Sa kaginhawaan.
Simula sa kasalukuyan.
Hanggang sa araw
Na ako na ang may hawak
Ng kapirasong yesong napupudpod sa sulatan.
Comments
Post a Comment